خبردنا : فعالیت خیرخواهانه سوپراستارها در ورزش موضوعی است که همواره توجهات را در سراسر جهان به خود جلب میکند. به تازگی نمونههایی از این اتفاقات افتاده که با جستوجویی ساده در اینترنت میتوان از جزئیات آن باخبر شد؛ از کارهای خیرخواهانه رونالدو فوق ستاره این روزهای فوتبال دنیا گرفته تا حرکت جوانمردانه لیونل مسی که چند هفته گذشته به همراه تیم بارسلونا برای برگزاری دیدار دوستانه به قطر سفر کرد و در حاشیه این سفر و دیدار تیمش و الاهلی عربستان با مرتضی احمدی (کودک افغان) دیدار کرد.
چند سالی است از این نوع حرکتهای پسندیده توسط سوپراستارها و چهرههای شاخص ورزش کشورمان بیشتر شاهد هستیم. گویی ورزشکاران ایران بیش از پیش دریافتهاند که وجوه انسانی با روح قهرمانی و ورزش، پیوندی ناگسستنی دارد.
همانند حمایت برخی ورزشکاران مشهور از کودکان بی سرپرست یا حمایت سردار آزمون از کودک سرطانی روس که با فروش پیراهنش به قیمت 10 میلیون تومان به این بیمار سرطانی کمک کرد تا بخشی از هزینه درمانش تأمین شود. اتفاقاتی از این دست تنها در فوتبال رخ نمیدهد و برخی از ستارههای رشتههای ورزشی دیگر نیز چنین حرکات خیرخواهانهای انجام دادهاند که یکی از این چهرهها را میتوان دختر 18 ساله کشورمان دانست که در «ریو» خوش درخشید و با کسب مدال برنز به عنوان نخستین بانوی ایرانی موفق شد در المپیک به مدال دست یابد و تاریخساز شود.
کیمیا علیزاده، دختر تکواندوکار کشورمان بارها ثابت کرده که در انجام کارهای خیر نیز پیشتاز است و علاقه زیادی به کمک کردن به افراد نیازمند دارد. او پس از کسب موفقیت در المپیک به کارهای خیر خود ادامه و کار زیبای دیگری انجام داد که واکنشهای زیادی به همراه داشت. ابوالفضل آرمیده کشتیگیر 15 ساله کرجی که چند ماه پیش به دلیل مواجهه با بیماری روده تحت شیمی درمانی قرار گرفت، با مشکلات مالی زیادی روبهرو بود، به گونهای که هزینههای درمان آرمیده از عهده خانوادهاش خارج بود و همین عامل باعث شد تا کیمیا علیزاده که خود نیز در آن مقطع پایش را به تیغ جراحان سپرده بود، اعلام کند بخشی از هزینههای درمان این نوجوان را تأمین خواهد کرد. بانوی تاریخساز کشورمان قصد دارد همچنان کارهای خیرخواهانه خود را ادامه دهد و برای تداوم چنین کارهای خیرخواهانه برنامههایی هم در ذهن دارد.
بانــوی تــکوانـــدوکار کشـورمان درخصــــوص انجـــــام کارهـــــای خیرخواهانه به خبرنگار «ایران» میگوید: «پیش از این همیشه از خداوند خواسته بودم روزی این توانایی مالی را به من بدهد که به بچههای یتیم کمک کنم، همیشه کمک به این کودکان یکی از اصلیترین دغدغههای من بود. پس از کسب مدال المپیک و با توجه به جوایزی که برای من در نظر گرفته شد، این شرایط مهیا شد تا به خواسته دلم برسم. میخواهم به عهدم وفادار باشم و به این کودکان هم از نظر مادی و هم از نظر معنوی کمک کنم. کودکان کار باید در این سن و سال شادی کنند آنها باید تمام فکر و ذکرشان بازی کردن باشد نه اینکه به اجبار کار کنند و زحمت بکشند. میخواهم هر کاری از دستم برمیآید، برای این کودکان انجام دهم تا حداقل برای دقایقی این کودکان خوشحال باشند.»
کیمیا علیزاده در پاسخ به این سؤال که از چه زمانی تصمیم گرفتی وارد امور خیریه شوی؟ میافزاید: «جرقه حضورم در امور خیریه از ماهها پیش، یعنی قبل از اعزام به مسابقات المپیک ریو زده شد. البته این پیشنهاد را کسی به من نداد و من به یکباره تصمیم گرفتم در انجام چنین کارهایی پیشقدم باشم و خوشبختانه توانستم تا به اینجا تاحدودی البته ناچیز چنین کارهایی را انجام دهم.»
کیمیا علیزاده درحالی، در تأمین هزینه درمان ابوالفضل آرمیده، پیشقدم شد که او در آن زمان به دلیل مصدومیت، پایش را به تیغ جراحان سپرده بود اما این مصدومیت مانع نشد تا به کارهای خیرش ادامه ندهد.
علیزاده درخصوص این موضوع میافزاید: «از نظر خودم تا به اینجا کاری انجام ندادهام. ابوالفضل آرمیده نیاز به کمک داشت و من وظیفه خودم دانستم تا به او کمک کنم. باز هم میگویم از نظر خودم کار خاصی انجام ندادم و همانند سایر ورزشکاران وظیفهام این بود تا به او کمک کنم.»
البته او کارهای دیگری هم انجام داد که از جمله این کارها بازدید و حمایت از کودکان کار بود. بانوی تکواندوکار کشورمان بیان میکند: «هر ورزشکاری وظیفه دارد چنین کاری را انجام دهد که من هم مستثنی از این قضیه نبودم و میخواستم کاری برای این بچهها انجام داده باشم. حمایت از کودکان کار را نیز قبل از اعزام به مسابقات المپیک ریو در ذهن داشتم و پس از المپیک این کار را عملی کردم. پیش از اعزام به المپیک هدفم این بود تا به نوعی به بچههای کار کمک کنم و از خدا خواستم به من کمک کند تا بتوانم از این بچههای بیگناه حمایت کنم.»
علاوه بر این، بانوی تکواندوی ایران به عنوان سفیر بهزیستی نیز معرفی شد. انتخاب او به این عنوان کاملاً شایسته به نظر میرسید چرا که پیش از این هم به بچههای بی سرپرست کمک میکرد و مقداری از حقوق خود را در اختیار این کودکان قرار میداد. او میگوید: «بازدیدی از بچههای بیسرپرست در بهزیستی کرج داشتم و هر چند یک بار حقوقم را به آنجا اهدا میکردم. خیلی دوست داشتم تا به نوعی به بچههای نیازمند کمک کنم و به این دلیل تصمیم گرفتم تا این کار را انجام دهم و هر ماه مبلغی از حقوقم را در اختیار این کودکان بیگناه قرار دهم. هر چند کمکها ناچیز بود اما این کمکها تاحدودی بچهها را خوشحال میکرد و قطعاً این کار را ادامه خواهم داد.
برنامه بلندمدتی برای کمک به کودکان کار و انجام سایر امور خیریه دارم. البته تاکنون برنامه من عملی نشده اما بزودی این برنامه را عملی خواهم کرد.فعلاً نمیخواهم در خصوص تمام برنامهها صحبت کنم چرا که امکان دارد برخی از آنها عملی نشود.»
او اهداف خیرخواهانه بزرگی در سر دارد که میتواند تاحدودی موجب دلگرمی این بچهها شود. علیزاده ادامه میدهد: «هدفم این است هر چند وقت یک بار به کودکان کار سر بزنم و حالشان را بپرسم. حضور ما موجب دلگرمی بچهها شده و باعث میشود تا امید بچهها به ادامه زندگی بیشتر شود، علاوه بر این به خود فرد نیز حس خوبی منتقل میشود و به نوعی این تمایل ایجاد میشود تا زمان بیشتری برای انجام این کار با کودکان بی سرپرست بگذارد.»
علیزاده با رباط پاره در مسابقات المپیک ریو حضور یافت و این نشاندهنده غیرت بالای بانوی سختکوش تکواندوی ایران بود. کاری که کیمیای تکواندوی ایران در المپیک با آن مصدومیت انجام داد خود نشاندهنده روحیه بالایی بود تا با آن حال بتواند دل مردم کشورش را شاد کند. علیزاده درخصوص این موضوع میگوید: «پیش از المپیک یک بار رباط پایم پاره شده بود و بعد از آن تمرینات طولانی مدت را آغاز کردم تا بتوانم با آمادگی در المپیک ریو حضور یابم. دیگر پذیرفته بودم که این آسیب دیدگی را دارم و باید با وجود این درد در مسابقات حاضر شوم.»
بانوی تاریخساز ورزش کشورمان ادامه میدهد: «برای کسب موفقیت در مسابقات المپیک خیلی تلاش کردم و هدفم این بود تا این آسیبدیدگی باعث ناامیدی من و مردم کشورم نشود، به همین دلیل با وجود این آسیب دیدگی در مسابقات حضور یافتم و تلاشم را کردم تا بهترین مدال را برای کشورم به ارمغان بیاورم اما متأسفانه این گونه نشد.
با وجود این خوشحالم که با این مدال توانستم تا حدودی موجب خوشحالی مردم کشورم شوم.»
او که پس از بازگشت از برزیل مچ پای خود را به تیغ جراحان سپرد، کارهای درمانی خود را زیر نظر فیزیوتراپ آغاز کرده است. علیزاده درخصوص بازگشتش به شیاپ چانگ بیان میکند: «حقیقتاً عجلهای برای بازگشت ندارم و میخواهم در آرامش روند درمانیام را پیگیری کنم. کارهای فیزیوتراپی را آغاز کردهام.
برای حضور در مسابقات ابتدا باید به مرز آمادگی برسم و سپس در پیکارهای انتخابی تیمملی مجوز حضور در مسابقات جهانی را به دست آورم. پس از اینکه توانستم در ترکیب تیم ملی قرار بگیرم، مطمئن باشید رنگ مدال جهانیام را ارتقا میدهم.»