سریالهای بدون ربط باماه رمضان هم مانند اغلب مجموعه‌های تلویزیونی بابدترین پایان بندی هانسخه خودراپیچیدند تایکباردیگرثابت کنندکه سریال نویسان سیما، صرفا برای دراز گویی وسرکارگذاشتن مخاطب وطویل کردن سریال جهت درآمد بیشتر، درکارخود، آسمان و ریسمان می‌بافند و، چون قادربه جمع کردن دراماتیک وپایان معقول وجذاب داستانک‌های فرعی و حوادث باربط و بدون ربط سریال‌ها نیستند، بایک سطل سریشم، مجموعه هاراسر هم می‌کنند.
سریالهای ماه رمضان امسال صرفنظرازکیفیت‌های ساختاری وامتیاز‌های خوددرپایان دادن به انواع حوادث وماجرا‌های سریال ها، بابی توجهی و دست کم گرفتن مخاطب و جمع بندی پسندیده داستان‌ها و داستانک هایشان، بساط خودرابرچیدند.
برادرجان که می‌توانست در همان قسمت آمدن چاووش به خانه کریم و زانوزدن در مقابل خاله و طلب بخشش به خاطر عشق مهتاب، به پایان برسد، بایکسری ماجرا‌ها و زدوخورد‌ها ومرگ کریم که درجذابیت و غنای داستان هیچ نقشی نداشتند، خودرا لنگان و نادلچسب به خط پایان رساند. دل دار یکماه کجدار و مریز، ملت رابه دنبال خودکشاندو مثلث‌های عشقی را ردیف کرد تادرانتهاباپرداختی ضعیف وسطحی به مساله تکراری قصاص یا بخشش برسد و سر وته سریال را آبکی بهم بدوزد.
ازیادهارفته نیز کلی کشت و کشتاربه راه انداخت وجنگ وجدال چیدتادریک لحظه، خسرو قاچاقچی توبه کند، مهربانودلرحم شود واتابک ومزدورانش به شیوه فیلم‌های گنگستری و وسترن به قتل برسند و مثلت عشقی خونبار سریال بابله عروس خانم از شهرزاد گونگی به ملودرام‌های سطحی هندی برسد. سریال نویسان اینگونه آثار، مردم را چه فرض کرده‌اند؟ تلویزیون انحصاری واسپانسری و کجروهمچنان بیراه می‌رود وباتخریب فرهنگ کشور، هنرمندان راهم همراه خودبه ناکجاآباد می‌برد!
