خبردنا - ناصر منصوری
به نام خدا
ای عجب آن عهد و آن سوگند کو وعدههای آن لب چون قند کو
گر فراق بنده از بد بندگیست چون تو با بد بد کنی پس فرق چیست؟
مصاحبه آقای دکتر ستار هدایتخواه درمورد معرفی افرادی خاص توسط ایشان برای بورسیه و استدلال وی مبنی براینکه چون در دولتهای پیشین چنین اقداماتی صورت گرفت لذا اقدام خود را عدالت دانسته جای بسی تعجب است!!.
اینگونه استدلالها بدون شک تردید جدی در سایر ادعاهای این نماینده سابق مجلس و مدعی ارزشها ومعلم اخلاق را بدنبال خواهد داشت. قصد ندارم با تطویل کلام به تجزیه وتحلیل وتطبیق گفتار ورفتار وکردار ایشان بپردازم اما جای دوسوال در این مورد همچنان به جّد برجای خود باقی است؛ اول اینکه بافرض اینکه اقدامی اینچنینی در دولتهای قبل صورت گرفته آیا این امر شرعا وعقلا می تواند نه تنها مجوزی برای تکرار آن بلکه عین عدالت انگاشتن آن توسط آقای هدایتخواه باشد؟
مهمتر اینکه ایشان که در طول فعالیت اجتماعی وسیاسی خود در سایه نظام مقدس جمهوری اسلامی گویا دیگران را دایه وخود را مادر تلقی کرده ومی کند چرا کاری را که خود منکر میپندارد را وقتی پای خود به میان می آید به معروف تبدیل ومصداق عدالت میداند؟
کاش وی توضیح می دادند که توجیه همان عمل وعدالت دانستن آن توسط خودشان چه توجیه ای دارد ؟ ودوم اینکه وی گفته اند قصدشان از حمایت و نامه نگاری برای بورسیه شدگان آن بود تا از این امتیاز ویژه فرزندان محروم استان نیز بهره مند شود چرا اکثر هم استانیها واجد شرایط وشاید مستحق تر دراستان خبردار هم نشدند وهیچ بهره ای نیزنبرده اند؟
انتظار آن بود معیارومبنای انتخاب افراد معرفی شده برای بورسیه ها به اطلاع افکار عمومی رسانده می شد تا مردم فهیم بخصوص تحصیل کرده های واجد شرایط از واقعیات و امتیازاتی که ظاهرا برای افرادی خاصی بوده است اطلاع پیدا می کردند و... و نکته پایانی آن که آیا ما بایدخود و اعمالمان را بامعیارها و عدالت بسنجیم یا عدالت را با خود و خواسته هایمان بسنجیم؟؟