به گزارش خبردنا، " شهرام نوروزی"، مؤلف این کتاب در یادداشتی نوشت:
ﺑﻪ ﭘﺎﺱ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﯼ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ که جانش را فدای طبیعت دیارمان کرد ﻭ زیباییهایی که در ﻣﻨﻄﻘﻪ و دیار خودمان و نقاط ﺣﻔﺎﻇﺖ ﺷﺪﻩ و حفاظت نشده زاگرس ﺧﻮﺩ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﻧﺎﻣﮕﺬﺍﺭﯼ کردم، ﺍﯼ ﺍلبرز ﻭ ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺘﺎﺭ ﻣﺤﯿﻂ ﺯﯾﺴﺖ ؛ شما ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺩﯾﺎﺭ ﺑﺎﻗﯽ ﺷﺘﺎﺏ می شتافتید ﺗﺎ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻟﻄﺎﻑ خالق هستی ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮید، ﺍﯼ ﺍلبرز ﺗﺎ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﻩ بودی ﺗﻮ ﺭﺍ نشناختیم ، ﭘﺲ ﺑﺮﻭ ﺑﻪ ﺩﯾﺎﺭ ﺑﺎﻗﯽ ﺗﺎ ﺑﺎﻗﯽ ﺷﻮﯼ …
ﺭﻭﺡ شهدای میهن و شهدای طبیعت ﺷﺎﺩ ﻭ ﯾﺎﺩ ﺷﺎﻥ ﮔﺮﺍﻣﯽ …
*ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺕ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻦ . ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ نزدیک به ﻧﯿﻢ ﻗﺮﻥ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﮐﺪﻭﻣﺶ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻣﯽﭼﺮﺑﻪ* . ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﯿﻨﻪ؛ ﺍﮔﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺪیهاﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﻣﯽﺷﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺑﯽﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﻣﯽﺷﻪ ﺑﻬﺸﺖ. ﻭﻟﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﯿﻦ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﺟﻬﻨﻢ. ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﺗﺎ ﭘﺎﺳﯽ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺣﻞ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻋﻠﻤﯽ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻡ، ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻢ ﺑﺎ ﻟﺸﮑﺮ ﺟﻬﻞ ﻭ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﻭ ﻭﯾﺮﺍﻧﮕﯽ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻋﺮﺻﻪﻫﺎﯼ ﻋﻠﻤﯽ ﻭ ﻣﺤﯿﻂ ﺯﯾﺴﺘﯽ ﻣﯽ ﺟﻨﮕﯿﺪﻡ ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﮐﻨﻢ . ﺷﮏ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﺧﻼﻑ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺁﺏ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻪ ﭘﺎﭼﻪ ﺧﻮﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺭﻧﮓ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻭﺻﻠﻨﺪ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﮐﻢ ﻭ ﺑﯿﺶ ﻣﺸﺎﺑﻬﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪ …
*ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍست تعدادی ﺍز نوشتار و یاداشتهای ﻣﻬﻢ محیط زیستیام طی ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻝها ﺭﺍ ﻣﺮﻭﺭ ﮐﻨﻢ و حال که به مرحله چاپ رسیده ، تقدیم به شهید راه طبیعت شهید البرز زارعی کوهسرک نمایم، اما امروز هم ناراحت ام به خاطر نبود البرز نازنینم و ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻧﺸﺪﻡ. ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ کتاب ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺭﺍﺣﺘﺘﺮ ﮐﻨﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﺍﻓﮑﺎﺭﻡ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ خوانندگان و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﯿﺮﺍﻥ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﮔﺬﺍﺭ ﺑﺎﺷﻪ، ﻫﻢ ﺷﺮﻭﻋﺶ، ﻫﻢ ﻭﺳﻄﺶ ﻭ ﻫﻢ ﭘﺎﯾﺎﻧﺶ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺍﺕ ﻣﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭﻟﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪﺍﺵ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩ. علاقه مندی ها و مطالعات ام در حوزه محیط زیست و سُخنان ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﮑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺨﺼﻮﺹ پدر بزرگوارم و بزرگان ایل و شهرم درباره گذشته ما ، محیط زیست و حیات وحش مان بوده و من را وادار به نوشتن می کرد و همچنین دلگرمی دوست عزیز و نازنینم جناب آقای دکتر مصطفی مبارکی که در چاپ و انتشار کتاب بهم مشاوره و انرژی مثبت می داد ، ﺣﺎﺻﻠﺶ ﺍﯾﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﻋﻤﺮم ﺭﺍ ﺑﻬﺶ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﮐﻨﻢ.
ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺁﺩﻣﯽ ﺭﺍ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﺪﺭﺕ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ از دوستان دوران نوجوانی ام ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﯾﮏ سه ﺩﻫﻪ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻣﺴﺮﺕ ﺑﺨﺶ ﺍﺳﺖ*. ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﺳﺘﺎﻭﺭﺩﻫﺎﯼ ﻣﺤﯿﻂ ﺯﯾﺴﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺣﺮﻑ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺑﺰﻧﻢ . ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺕ ﻣﺘﻨﻮﻋﯽ ﺭﺥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻭ ﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ . ﻣﯽﺩﻭﻧﻢ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﺳﺨﺘﯽ ﺩﺭ ﺳﻔﺮﯾﻢ . ﺟﺎﺩﻩ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﻨﮕﻼﺧﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺭﺍﻩ ﺯﻧﻬﺎ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ . ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻻﺑﻼﯼ ﺩﺭﻩﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﯿﻠﯿﻮﻧﻬﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺣﯿﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻣﺎ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﺳﺨﺘﯽ ﺭﺍﻩ ﺣﺲ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﻣﯽﺩﻫﺪ .ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﺎﺭﯾﺦ ایل و شهرم ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﮐﺮﺩﻡ،
ﻃﺒﯿﻌﺖ، ﻧﺮﻣﺶ ﻭ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﻭ ﻋﺸﻖ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ . ﺍﮔﺮ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﯼ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﻣﯽﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﮐﻨﯽ، ﺑﺪﺟﻮﺭﯼ ﺭﻭﯾﺖ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﯽﺷﻮﺩ . *
ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﺯ ﻗﺸﻨﮓﺗﺮﯾﻦ، ﻓﻬﯿﻢﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎﻩ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ . شاﯾﺎﻥ ﻋﺰﯾﺰﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ چهارده ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻢ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻭ ﺟﻬﺖﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﻫﻢ ﺳﺨﺘﯽﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺣﺘﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺴﻦ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺭﻭﺵ ﻫﺎﯼ ﮐﻼﺳﯿﮏ ﺑﻮﺩ . ﺍﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺭﺍﻫﺶ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﺮ ﭘﺪﺭﯼ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﻢ* …
