خبردنا: روزنامه جام جم در مطلبی از رقم باورنکردنی جمعیت فقرا در ایران رونمایی کرده است.
در این مطلب آمده:
* فشارهای اقتصادی در کنار تحریم‌های ظالمانه شرایط سختی را در مناطق مختلف به وجود آورده‌اند. پایین آمدن سطح خدمات و امکانات و همچنین دشوار شدن کسب درآمد به خصوص در دوران کرونا، موجب شده بسیاری از خانواده‌ها در یک شیب نزولی مجبور شوند شرایط سخت‌تری را تحمل کنند.
* همه این عوامل دست به دست هم داده‌اند تا دبیر ستاد توانمندسازی محلات کم‌برخوردار اعلام کند: «هم اکنون ۲۰۲۰ محله محروم و کم‌برخوردار در سطح کشور وجود دارد که ۲۰میلیون نفر در این محلات ساکن بوده و در شرایط دشوار زندگی را سپری می‌کنند.» هر چند پارسا گوهری از نحوه استخراج این آمار توضیحی ارائه نکرده اما با اشاره به نیازهای اصلی ساکنان این مناطق تصریح کرده: «اولین مسأله‌ای که در محلات کم‌برخوردار باید مورد توجه قرار گیرد، ساماندهی نیازمندان است.
* برای این کار افراد نیازمند به کمک را به هفت گروه زنان سرپرستان خانوار، توان‌خواهان، خانواده زندانیان، خانواده سرپرست از کارافتاده، خانواده سرپرست معتاد، بدسرپرست و دچار بیماری اعصاب و روان تقسیم‌بندی کرده‌ایم.» با این تفاسیر و قبل از هر چیز باید پرسید ستاد توانمندسازی محلات کم‌برخوردار چطور می‌تواند امکانات مورد نیاز مناطق مختلف را تامین کند و ضمانت اجرایی آن بر چه مبنایی تعریف شده‌است؟ موضوع بعد این‌که آیا حاشیه‌نشینان شهرهایی مثل تبریز، تهران و شیراز با نیازمندانی که در روستاهای دورافتاده و مناطق مرزی جنوب‌شرق ساکن هستند، در یک سطح بوده و با یک خط کش اندازه گیری شده‌اند و خدمات مورد نیاز آنها همه به یک صورت است؟
* دکتر حمید نوروزی، جامعه‌شناس با بیان این‌که در مورد فقر، آمارهایی وجود دارد و نمودهای اجتماعی آن را می‌بینیم، می‌گوید: «چندی پیش اعلام شده بود ۱۵میلیون نفر زیر خط فقر در کشور وجود دارد. منظور از این زیر خط فقر چیست؟ گاهی بحث ما فقر نسبی است؛ یعنی نداشتن سطحی قابل‌قبول از دارایی‌ها و امکانات در زندگی. مرز فقر نسبی، به نسبت معیارهایی که در نظر گرفته می‌شود، متفاوت است. همچنین گاهی تبعیض چنان زیاد است که با وجود پیشرفت فناوری‌ها و با این که افراد زندگی معمولی دارند، احساس فقیر بودن می‌کنند. چون امکاناتی را که به نسبت دیگران، حق خود می‌دانند در اختیار ندارند.
* با این توضیحات مسأله در مورد این ۱۵میلیون نفر چیز دیگری است.» وی ادامه می‌دهد: «بدترین نوع فقر، فقر خشن است؛ یعنی فقر کسانی که گرسنگی گریبان آنها را گرفته باشد. بعد، فقر در حد پوشاک و امکانات معمولی زندگی، آب سالم، آموزش متعارف و سرپناه است و در مرحله بعد، فقر در حد رشد اجتماعی و سیاسی است سپس، فقر در بعد تفریحات را داریم.»
