خبردنا: دفن مرده رسمی است که اغلب مناطق جهان از قدیم تا به امروز داشته اند. با یکدیگر آیین تدفین نوزادان دختر ۱۰ هزار سال قبل را خواهیم دید.
نگاهی تازه به دفن یک نوزاد در اروپا نشان می‌دهد که انسان‌ها از ده هزار سال پیش نوزادان خود را با قنداق بچه حمل می‌کردند. یافته‌های جدید این ایده را تقویت می‌کنند که نوزادبرها در دوران ماقبل تاریخ به طور فزاینده‌ای مورد استفاده قرار می‌گرفتند هر چند که شواهد باستان شناسی از چنین لباس‌هایی معمولا صحبت نکرده است.
چگونگی آیین تدفین نوزادان دختر ۱۰ هزار سال قبل
محققان گور این نوزاد را در سال 2017 و در غار آرما ویرانا واقع در ایتالیا کشف کردند. سال‌ها بعد از این اتفاق به نوزادان دفن شده، لقب Neve دادند و دندان‌های نوزاد دختر نشان می‌دهد که او بزرگترین دختری است که در اروپا دفن شده. شایان ذکر است که مردم Neve را با تعداد زیادی مهره آرام می‌کردند که نشان می‌داد او بسیار دوست داشتنی و مورد توجه است.
هم اکنون، تحلیل تازه‌ای از محتویات قبر و موقعیت کودک نشان می‌دهد که بزرگسالان Neve را در طول عمر کوتاه او پیچیده در یک قنداق تزئین شده با صدف حمل می‌کردند. امروزه چیزی از این پوشش باقی نمانده اما پوسته‌های اطراف Neve به گونه‌ای سوراخ شده‌اند که نشان می‌دهد کسی صدف‌ها را به یکدیگر چسبانده و آنها را روی پارچه، خز یا پوست دوخته است.
مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۷ تخمین زده بود که برای درست کردن این زیورآلات ساعت‌ها کار انجام می‌شده؛ بنابراین تصمیم به دفن زیورآلات کار دشواری بوده است. آنها می‌توانستند از یک قنداق بچه یا پتو و زیرپوش استفاده کنند. هر سه نظریه درست هستند، اما محققان پشت این تحلیل اخیر، به رهبری کلودین گراول میگل، انسان‌شناس دانشگاه ایالتی آریزونا، احتمال می‌دهند که گزینه نوزادبر به چند دلیل صحیح تر است.
گراول میگل و همکارانش گمان می‌کنند که این تزئینات به عنوان زیورآلات دفن شده، بالای قبر نوزاد پراکنده نبودند چرا که پاهای نوزاد روی شکم جمع شده و بسیاری از صدف‌ها را پنهان می‌کند. در عوض، آنها احتمالا بخشی از یک لباس تزئین شده یا قنداق نوزاد بودند که احتمالاً در طول زندگی او استفاده می‌شده است.
حتی برخی از مهره‌های صدف در اطراف استخوان بالای بازوی کودک خمیده شده‌اند که احتمالا خطوط از دست رفته را دنبال می‌کنند. اسکن دقیق صدف‌ها نشان می‌دهد که آنها به خوبی فرسوده شده‌اند و همچنین نشان می‌دهد که برای مدت طولانی تری از عمر کوتاه ۴۰ تا ۵۰ روزه نوزاد مورد استفاده قرار گرفته‌اند. نویسندگان این تحقیق حدس می‌زنند:
نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که صدف‌ها قبل از دوخته شدن به لباس نوزاد، برای مدت قابل توجهی توسط اعضای جامعه‌ای که نوزاد در آن می‌زیسته پوشیده شده است که احتمالا والدین نوزاد برای نزدیک نگه داشتن او به خود استفاده می‌کرده‌اند.
سایر مکان‌های دفن مرده در شبه جزیره ایتالیا به ندرت شامل بیش از 40 صدف سوراخ دار می‌شوند با این حال Neve با بیش از 70 صدف سوراخ شده و چهار آویز دو کفه‌ای دفن شده که به نظر می‌رسد خاص منطقه او بوده است. فراوانی صدف‌های دریایی دفن شده با Neve به محققان این امکان را داده است که الگوهای بالقوه استفاده از زیور آلات مورداستفاده را در رابطه با وضعیت بدن کودک شناسایی کنند.
باستان شناسان در مطالعات اخیر بر روی مکان‌های دفن نوزادان ماقبل تاریخ نیز زیورآلات بالقوه‌ای پیدا کرده‌اند که به نظر می‌رسد به اشیاء ثابتی مانند پتو یا کالسکه نوزاد متصل شده‌اند. به اعتقاد محققان، این زیورآلات به قدری بزرگ هستند که احتمالا توسط خود نوزادان یا کودکان پوشیده نشده اند.
معمولا این گونه تصور می‌شود که زیورآلات باستانی روی لباس‌ها هویت، جنسیت و موقعیت انسان‌ها را نشان می‌دهند اما آنها می‌توانند نوعی محافظت معنوی باشند. به عنوان مثال یکی از جوامع بومی مدرن در آمازون از زیورآلات و تزئینات مختلف به مثابه تمثالی از مراقبت والدین از فرزندانشان استفاده می‌کنند. نویسندگان همچنین معتقدند:
پس از آن احتمالا نوزاد در قنداق دفن شده تا بدین ترتیب از استفاده مجدد مهره‌ها که نتوانسته بودند از او محافظت کنند یا حتی موفق نشده بودند ارتباط پایداری بین نوزاد مرده و اعضای خانواده او ایجاد کنند، جلوگیری به عمل آید.
در برخی از جوامع مدرن دیگر نیز زیورآلات مشابهی روی کالسکه‌ها یا قنداق بچه دوخته می‌شود. به عقیده پژوهشگران جای تعجب نیست که چرا در آن جوامع نوزدان و کودکان همواره به نیکی آراسته می‌شده‌اند. در میان منجوق دوزی‌هایی که برای تزئین و محافظت از بدن آنها استفاده می‌شود، اغلب لوازم دست دوم هستند و این یعنی جواهرات مذکور توسط والدین، پدربزرگ و مادربزرگ اهدا شده است.
جولین ریل سالواتوره (Julien Riel Salvatore)، انسان شناس دانشگاه مونترال، معقتد است که این مقاله اطلاعاتی واقعاً بدیع در مورد باستان شناسی مراقبت از کودکان ارائه می‌دهد. این مطالعه در Journal of Archaeological Method and Theory منتشر شده است.
